Bu birleşik görüntü Dünya’dan 160.000 ışık yılı uzaklıktaki, Samanyolu’nun uydu gökadası Büyük Macellan Bulutu’ndaki (BMB), bir süperbaloncuğu gösterir. Macellan Bulutları içinde sıkça rastlanan bu bulutlardan NGC 1929 yıldız kümesindeki cisim, 44. bulutsu olup N44 olarak kodlanmıştır. Büyük kütleli yıldızlar yoğun ışıma yoluyla yüksek hızlarda maddeyi iterek ve bir süpernova gibi patlayıp yeni nesil yıldızlarını oluşturur. Rüzgârlar ve süpernovanın şok dalgaları bu gazı çevrelerindeki gazdan yalıtarak süper baloncuk denilen dev boşluklar oluşturur. NASA’nın Spitzer Uzay Teleskopu ile kızılötesi dalga boyunda alınan verilerle kırmızı renkte görülen toz ve soğutucu gaz, NASA’nın Chandra X-Işını Teleskopu ile rüzgârlar ve şok dalgalarının ısıttığı yerler mavi ile gösterilmiştir. Sarı renk ile ise Şili’deki 2,2 metrelik Max-Planck-ESO teleskopu ile genç ve sıcak yıldızlardan yayılan morötesi ışımayla görünür bölgede parlayan gaz gösterilmiştir.
Yüksek enerji astrofiziğini uzun zamandır uğraştıran sorunlardan biri de N44 gibi BMB’deki bazı süper baloncukların beklenenden daha fazla X-ışını üretmesi olmuştur. Mevcut modellere göre bu sıcaklık, büyük kütleli yıldızların X-ışınından ya da birkaç süpernova kalıntısından gelen rüzgârlar ile oluşur. Boşluk duvarında çarpan süpernova şok dalgaları ve sıcak madde buharlaşacağını gösteren 2011 yılına ait Chandra çalışması ise bu iki modelinde öngörmediği şekilde N44’ün bir X-ışını emisyon kaynağı olduğunu gösterdi. Çünkü Chandra gözlemleri ile ağır elementlerin oluşumu için gerekli hidrojen ve helyumun izine rastlanmaması nedeniyle üçüncü bir açıklama olarak burada bir X-ışını emisyonu olduğunu düşündürdü. Süper baloncuklar tarafından üretilen X-ışınının diğer kaynaklardan ayırtedilmesi için Chandra ile uzun gözlemler yapılması gerekmiştir.
Görüntü telifi: X-ray: NASA / CXC / U.Mich / S.Oey, IR:. NASA / JPL, Optik: ESO/WFI/2.2-m
