Gökadalar çarpıştığında ne olur? Yıllardır gökadaların çarpışmaları sonucunda merkezlerindeki şiddetli patlamaları tetiklediği ileri sürülüyordu. Yeni bir çalışma ise gökada merkezlerine güç sağlayan karadeliklerin iştahını açmak için böyle bir çarpışmanın gerekli olmadığını ortaya koyuyor.
Hubble komşu gökada Büyük Magellan Bulutu’nda büyük bir gaz diskinin görüntüsünü yeniledi. Günümüzden dört yüzyıl önce bir süpernova patlaması sonucunda oluşmuş olan bu disk verileri, 2006 ve 2010 yılları arasında yapılan gözlemlerle oluşturuldu.
Bulutsu 160 000 ışık yılı uzaklıktaki Büyük Magellan Bulutu’nda yer alıyor.
Avrupa Uzay Ajansı’nın (ESA) Mars Express uzay aracından alınan görüntüde çarpışma sonrasında oluşan küçük bir kraterde geçmişte su olduğu ve gezegende sert rüzgarların estiği yönünde kanıtları gösterdi.
Schiaparelli krateri olarak bilinen krater Mars ekvatorunun doğusundaki 460 km’lik Terra Meridiani havzasında bulunuyor.
Gökbilimciler 2001 yılında yaşlı bir yıldızın çevresini saran su buharı bulutunu keşfettiklerinde hemen bunun kaynağını aramaya başladılar. Yanıt Herschel Kızılötesi Gözlemevi’nden geldi. Herschel, ölen bir yıldızın neden sıcak su buharı bulutuyla çevrili olduğunu da açıklıyor. Yanıt ilginçti: suyu yıldızın ışığı oluşturmuştu.
Avrupa Uzay Ajansı’nın (ESA) Venüs Express uzay aracı bilim insanlarına Venüs’te bir zamanlar okyanus olup olmadığını yanıtlamak üzere yardımcı oluyor. Venüs bir zamanlar Dünya gibi yaşamı barındırabilecek şartlara sahip bir gezegen olabileceği ortaya çıktı. Dünya’nın ikizi olarak nitelendirilen Venüs aslında Dünya’dan çok farklı bir gezegen.
Hubble Uzay Teleskopu, komşu gökada Büyük Magellan Bulutu’nda bir gaz kümesinin görüntüsünü iletti. Küme yıldız doğumlarının yüksek olduğu yakın bölgelerden biridir. Hubble’ın görüntülediği ve kısaca N11 olarak bilinen LHA 120-N 11 bölgesi, 1956 yılında Gökbilimci ve astronot Karl Henize tarafından kodlanmış.
Herschel Uzay Gözlemevi merkezlerinde büyük gökadaların bulunduğu evrenin ilk kümelerinin olduğu bölgeyi tespit etti. Bu parlak gökadalar evrenin en işlek yerine doğru hareket etme eğiliminde olduğu da belirlendi. Bu bilgi ile kuramcılar gökada biçimleriyle ilgili kuramlarını tekrar gözden geçirebilecek.
ESA’nın Planck Uzay Gözlemevi’nden alınan yeni görüntüler yıldız oluşumu sürecinin anlaşılması için gökadadaki gaz ve tozu inceleyerek, onlara şekil veren kuvvetleri anlamamıza yardımcı oluyor. Hiçbir görünür ışık teleskopu bu tozun arkasını görmez ve bize siyah bir bölge gösterir. Ancak Planck ile bulutların arkası görülüyor.
Herschel’den alınan son görüntüde, her biri 10 güneş kütlesindeki ön yıldızlar görüntülendi. Bu yıldızlar sonradan oluşacak yeni nesil yıldızların oluşum sürecini de etkileyecektir.
Herschel’in yeni görüntüleri, yaklaşık 5000 ışık yılı uzaklıktaki Rozet Bulutsusu’na ait.
ESA’nın Planck uydusu, Gökadamızdaki dev soğuk toz ipliksilerini görüntüledi.
Planck uydusu aslında büyük gizem peşindedir: evren nasıl oluştu? Gökadalar nasıl oluştu? İşte gökadamızdaki bu soğuk toz yapıları bu sorulara yanıt vermek için uzatılan bir anahtardır.